Strach i nie tylko. Wiele twarzy prozy

Nigdy nie podejrzewałem, że to się tak skończy. Przecież wszystko było tak dobrze. Miałem wspaniałe życie. Wspaniałą żonę i trójkę uroczych, mądrych dzieci. Niestety, boleśnie się przekonałem, że nie wszystko układa się po naszej myśli. Wcześniej wiele osób mi to mówiło i uważałem, że gadają bzdury. Z czasem przekonałem się jednak, że w tych słowach może być wiele prawdy. Straciłem swoją rodzinę. A on to wszystko widział. Nie mam wyboru. Muszę go zabić. Jednak żeby wszystko to miało sens, muszę zacząć od początku, prawie od dzieciństwa. Póki nie dowiecie się, jaki byłem i co się stało trochę później, koniec tej historii może być dla was niezrozumiały. Jak się nazywam? Nazywajcie mnie choćby Janem, choć nie jest to moje prawdziwe imię, gdyż tożsamość w tej historii nie ma znaczenia. O dzieciństwie powiem wam, że w rodzinie nie układało się najlepiej. Ojciec był bezrobotnym pijakiem i bił matkę, a matka, zarabiająca grosze nauczycielka nie miała odwagi mu się przeciwstawić. Z trudem...

Był wściekły. W środku nocy, na kompletnym pustkowiu kumple pozostawili go bez niczego. Miał na sobie tylko ubranie, ale żadnych pieniędzy ani dokumentów i strasznego kaca po suto zakrapianej imprezie. Gdyby z jakiejś przyczyny pojawił się patrol policji, nie miałby się jak wylegitymować. Nie był niczemu winien, ale i tak wpadłby w kłopoty. Nieźle go Jurek z resztą załatwili. Pozostało mu czekać na poboczu, aż zabierze go życzliwy kierowca. Tylko że o tej porze nikt tędy nie jeździł, gdziekolwiek było to miejsce. Trzydzieści pięć lat życia. Trzydzieści lat przyjaźni. Tyle rzeczy zrobionych razem, tyle tarapatów, w które się całą gromadą wpakowali. A teraz zostawili go tutaj. Chyba specjalnie. Nie pamiętał, kiedy się tu znalazł. Ale jak mogli mu to zrobić? Już sobie z nimi pogada, gdy się znów zobaczą. Popamiętają to spotkanie do końca życia. A jak ich to nie nauczy, zamieni ich życie w piekło. Odwrócił się i kopnął nogą w drzewo. To był zdecydowanie zły pomysł. Zabolało jak ni...