Opowieść o trzech braciach - wstęp

Pisząc tę książkę inspirowałem się debiutem literackim Dmitrija Głuchowskiego „Metro 2033”. Ze względu na czas akcji, nie mogłem umieścić jej w ramach „Uniwersum Metro 2033” i „Uniwersum Metro 2034”. Ponadto zdecydowałem się napisać ją tak, by w jak najmniejszym stopniu nawiązywała do „Uniwersum Metro 2035”.  Geneza zejścia ludzi do metra jest podobna, a jedna z głównych postaci jest wariacją na temat trzecioplanowego bohatera z książki „Metro 2034”.  Fikcyjna prócz fabuły jest też większość miejsc, ponieważ w mieście, w podziemiach którego rozgrywa się akcja powieści, nie ma ani jednej stacji metra. Niektóre terminy i motywy, acz w najmniejszym, jak to możliwe, stopniu, zaczerpnąłem od Głuchowskiego. Mam nadzieję, że autor mi te zapożyczenia wybaczy.

Jeśli chodzi o tytuł powieści, to zapewniam, że w ani trochę nie nawiązuje on do opowiadania zawartego w książce „Harry Potter i Insygnia Śmierci” autorstwa Joanne Kathleen Rowling, wydanej drukiem w 2007 roku, a osobno w tomiku opowiadań „Baśnie Barda Beedle’a”, wydanym w 2017 roku. Pojedyńcze nawiązania do jej twórczości zawarte w fabule również się z tym nie wiążą.

Winien jestem podziękowania pisarzom i pisarkom, których powieści czytają bracia.  Gdyby nie zostały napisane, nie mogłyby zostać wspomniane. Część z nich czytałem, a część nie i względem nich mam podobny stosunek, jaki ma najstarszy z braci.

Niektóre z rodzajów broni, jakie pojawiają się w książce, zostały wymyślone przeze mnie, ale wspominana jednostka wojskowa istnieje naprawdę. Przy okazji zaznaczam, iż nazwy ulic i obiektów pozostawiłem prawdziwe. Umieściłem też nieco faktów z historii owych miejsc i niektórych spraw z nimi związanych.

Książkę tę dedykuję mojej matce. To ona zaraziła mnie bakcylem czytelniczym. Specjalne podziękowania kieruję w stronę Dmitrija Głuchowskiego, bo jak wspomniałem, jego debiut literacki stanowił dla mnie inspirację.

W imieniu głównych bohaterów proszę was o jedno. Stracili rodziców i pozostali sami w postapokaliptycznym świecie, więc dołączcie do nich i nie zostawiajcie. Nie chcę im mówić, że o ich ciężkim losie wiem tylko ja. Bądźcie towarzyszami ich wędrówki niech nie będą sami.

 

Dariusz Wełtawski

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Anioł z piekła rodem

              Mam czternaście lat i mieszkam w Nowym Jorku, na dziesiątym piętrze, w jednym z drapaczy chmur na Manhattanie. Już kiedy byłem bardzo mały, to znaczy miałem jakieś pięć lat, rodzice często się kłócili. Wychodziłem wtedy na dach i patrzyłem na miasto z góry. Uspokajało mnie to. Czułem się niepokonany. Byłem tylko ja i nieistotni, mali ludzie, spieszący gdzieś w sobie tylko wiadomym celu. Nie obchodziło mnie gdzie idą. Nie miałem na to wpływu, byłem za to kowalem swojego losu. Uznałem, że wyprowadzę się od rodziców, gdy tylko będę mógł legalnie to zrobić.             Tego dnia rodzice znów się pokłócili. Od ponad roku kłócili się rzadziej, a ja rzadziej wchodziłem na dach. Teraz po blisko trzymiesięcznej przerwie znowu się zaczęło, więc swoim zwyczajem wsiadłem do windy i wjechałem na ostatnie piętro. Z jakiegoś powodu drzwi prowadzące na dach nie były zamykane. Jak zawsze, skrzętnie skorzystałem z okazji i niezauważony przez nikogo wszedłem na szczyt mojego małego ś
Read more »

Opowieść o trzech braciach. Część pierwsza: Bracia. Rozdział trzeci

    SEN     Wtorek, 11 marca 2036, 21:05   Pięć minut po opuszczeniu stacji przygotowali się do niewygodnego spoczynku przy torach. Kacper położył się na boku i położył głowę na dłoniach, z których utworzył prowizoryczną poduszkę, chroniącą czułą część ciała przed twardym podłożem. Z tego powodu od trzech lat dłonie bolały go tak bardzo, iż wolał nigdy nie sięgnąć po pistolet lub nóż. Obawiał się, że nie utrzymałby broni zbyt długo. Nawet z trzymaniem sztućców miał problem.. Ostatnimi słowami, jakie usłyszał przed zaśnięciem Julian, było „Kocham cię”. Zapadł w sen, ukojony, jak myślał, wyznaniem skierowanym do niego. Leżący metr dalej Kacper zgadł jednak, że te słowa dotyczyły dziewczyny ze stacji. Skrzywił się i próbował wyłączyć swój mózg, niestety bezskutecznie, bo bez przerwy kołatało w nim to, co dzisiaj starszy brat powiedział mu na ucho. „Lazaret jest przepełniony chorującymi, z różnych stacji. Nie da rady.” Starsi bracia znaleźli tego dnia kolejne powody do uskarż
Read more »

Strudzony kosiarz

            Odkąd straciłem miłość mojego życia w wieku czterdziestu lat, po siedemnastu latach szczęśliwego małżeństwa, moje problemy ze snem nasiliły się. Wcześniej nie sypiałem góra dzień lub dwa w tygodniu, a teraz, gdy miałem lat pięćdziesiąt, bezsenność prawie mną zawładnęła. W takich chwilach często schodziłem do piwnicy, gdzie miałem mnóstwo butelek starego wina. Zwykle tylko je oglądałem, wspominając różne święta i rocznice, które świętowałem wraz z żoną popijając stare Chardonay czy Chivas Regal, ale czasem brałem jedną butelkę i zabierałem do salonu, gdzie piłem „na smutno”, ale nie do przesady. Zwykle był to jeden kieliszek. Otwartą butelkę ponownie zatykałem korkiem i wkładałem do lodówki. Takie gospodarowanie starczyło na trzy porcję. W ten sposób zapas z piwnicy trochę się uszczuplił.             Wydarzenia, które nastąpiły tej nocy, miały zmienić wszystko. Gdy usiadłem do stołu ze szklanką napełnioną Chivas Regal, rozległo się pukanie do moich drzwi. Cóż to za nies
Read more »